Αλλαγή στους κανόνες για
τον δανεισμό χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα συζητά το Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο, προσφέροντας τη δυνατότητα επιμήκυνσης της περιόδου λήξης των
υφιστάμενων ομολόγων.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times, έχει ξεκινήσει μια ευρεία συζήτηση στους κόλπους του ΔΝΤ και των εκπροσώπων των αγορών, κατά την οποία το Ταμείο προσπαθεί να διευρύνει το πλαίσιο των κινήσεων του, το οποίο τώρα περιορίζεται είτε σε ένα πρόγραμμα διάσωσης μίας χώρας που αντιμετωπίζουν προβλήματα ή σε μία προκαταβολική αναδιάρθρωση του χρέους της, ανάλογα με το αν το ΔΝΤ θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times, έχει ξεκινήσει μια ευρεία συζήτηση στους κόλπους του ΔΝΤ και των εκπροσώπων των αγορών, κατά την οποία το Ταμείο προσπαθεί να διευρύνει το πλαίσιο των κινήσεων του, το οποίο τώρα περιορίζεται είτε σε ένα πρόγραμμα διάσωσης μίας χώρας που αντιμετωπίζουν προβλήματα ή σε μία προκαταβολική αναδιάρθρωση του χρέους της, ανάλογα με το αν το ΔΝΤ θεωρεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο ή όχι.
Ο
τρίτος δρόμος, που εξετάζει το Ταμείο, θα προβλέπει επιμήκυνση της διάρκειας
των ομολόγων της χώρας που κατέχουν ιδιώτες ως προϋπόθεση για την παροχή
βοήθειας. Υπό αυτό το σχέδιο θα δίνεται η δυνατότητα στους πιστωτές να
συμφωνούν σε μία επιμήκυνση (reprofiling) των υφιστάμενων ομολόγων τους. Οι
λήξεις τους θα επεκτείνονται χρονικά για να καλύπτουν τη διάρκεια του
προγράμματος του ΔΝΤ, χωρίς καμία αλλαγή όσον αφορά το κουπόνι (τοκομερίδιο) ή
το κεφάλαιο των τίτλων. Η νέα εναλλακτική λύση που εξετάζει το ΔΝΤ θα ισχύει
μόνο σε περιπτώσεις όπου υπάρχει πραγματική αμφιβολία για τη βιωσιμότητα του
χρέους.
Το
ΔΝΤ έχει ξεκινήσει διαβουλεύσεις με διεθνείς επενδυτές και θεσμικούς φορείς
για να βεβαιωθεί ότι οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα προκαλέσει στους επενδυτές
να απομακρυνθούν από τα ομόλογα από το δημόσιο χρέος αυξάνοντας το κόστος
δανεισμού. Οι διαβουλεύσεις αυτές είναι πιθανό να συνεχιστούν έως το τέλος του
2014.
Αξίζει
τέλος να σημειωθεί ότι η πρόταση αυτή συζητείται ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον
λάθη στις αναδιαρθρώσεις κρατικών χρεών, όπως έγινε στην περίπτωση της δύσκολης
διάσωσης της Ελλάδας το 2010. Στην περίπτωση της Ελλάδας, οι θεσμοί της
Ευρωζώνης και το ΔΝΤ ήταν απρόθυμοι να επιβάλουν προκαταβολικά ζημιές στους
ιδιώτες πιστωτές -εν μέρει λόγω των φόβων μετάδοσης σε άλλες χώρες της
Ευρωζώνης- αλλά τελικά η αναδιάρθρωση κατέστη αναγκαία το 2012.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου