OΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΑΝΕΜΟΥΣ, ΘΕΡΙΖΕΙ ΘΥΕΛΛΕΣ - ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ – ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ ΤΣΙΠΡΑ

Το πολυσυζητημένο Πολυνομοσχέδιο είναι πλέον νόμος του Κράτους και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας καλείται για μια ακόμα φορά να αξιολογήσει τις συνέπειες, που θα υπάρξουν στην ζωή του καθενός από εμάς. Μέσα δε σε έναν ορυμαγδό διατάξεων, ισχυουσών και τροποποιούμενων, από τις πιο “τρομαχτικές” ρυθμίσεις είναι αυτές, που σχετίζονται με τροποποιήσεις στο τρόπο παροχής δικαστικής προστασίας, σε όσους εργαζόμενους (είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο Δημόσιο) απολύονται από την εργασία τους. Όσο καλόπιστος και εάν θέλει κανείς να είναι απέναντι στην Κυβέρνηση, δεν μπορεί παρά να σκεφτεί, ότι οι εισαγόμενες ρυθμίσεις αποσκοπούν στην απομάκρυνση όσων συμβασιούχων απασχολούνται με αποφάσεις ασφαλιστικών μέτρων και προσωρινές διαταγές στο Δημόσιο αλλά και στην αποτροπή έκδοσης νέων αποφάσεων στο μέλλον για επίκαιρα θέματα, όπως αυτά των εργαζομένων στην ΕΡΤ αλλά και των «εργασιακά διαθεσίμων» στο Δημόσιο. 

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο το γεγονός, ότι στα άρθρα 105 και 106 του ν. 4172/2013 προβλέπονται ασφυκτικοί χρονικοί περιορισμοί στις περιπτώσεις χορήγησης προσωρινής διαταγής ενώ από την άλλη πλευρά, μετακυλίονται στις πλάτες των εργαζομένων ακόμα και τα γεγονότα ανωτέρας βίας, που τυχόν θα οδηγήσουν στην ματαίωση της συζήτησης μιας αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων, επί της οποίας έχει χορηγηθεί προσωρινή διαταγή του Δικαστηρίου. Αντίστοιχα, καθόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός, ότι προβλέπεται, πως ο δικαστής, που θα δικάσει μια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και θα κρίνει, ότι πρέπει να χορηγήσει προσωρινή διαταγή ή να διατηρήσει την ισχύ της, είναι υποχρεωμένος να εκδώσει απόφαση επί της αιτήσεως εντός 20 ημερών από την δικάσιμο. Και βέβαια, εάν αναλογιστεί κανείς τον φόρτο εργασίας, που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι δικαστές, ιδιαίτερα στο Πρωτοδικείο Αθηνών, είναι προφανές, ότι πλέον μετά τις ρυθμίσεις του νέου νόμου είτε δεν θα χορηγούνται πια προσωρινές διαταγές, είτε οι αποφάσεις θα γράφονται με συνθήκες ακραίας πιέσεως, με αμφίβολο βεβαίως περιεχόμενο.

Αναφορικά δε με τις ήδη εκκρεμείς αγωγές, που αφορούν σε άκυρη απόλυση εργαζόμενου, εφόσον αυτός απασχολείται ήδη με απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, η αγωγή του θα πρέπει να εκδικαστεί υποχρεωτικά μέχρι την 1-11-2013. Σε αντίθετη περίπτωση, η απόφαση των ασφαλιστικών μέτρων παύει αυτοδικαίως να ισχύει.

Δεν είναι λίγες, οι φορές, που αναρωτιέμαι, εάν κανείς μπαίνει στον κόπο να ενημερώσει την Βουλή για την πρακτική εφαρμογή των διατάξεων, που έρχονται προς ψήφιση αλλά και την συμβατότητα τους προς το Σύνταγμα και την Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Τα Πρωτοδικεία όλης της χώρας και ιδιαίτερα το Πρωτοδικείο Αθηνών, αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλο όγκο υποθέσεων, ιδίως εργατικών, που η σκέψη και μόνο, ότι δεκάδες αγωγές θα καταφέρουν να εκδικαστούν από τα μέσα Σεπτέμβρη μέχρι τις αρχές Νοέμβρη 2013 είναι τουλάχιστον ανεδαφική και δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως μια άσκηση επί χάρτου.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ήδη σήμερα, στα πινάκια των εργατικών υποθέσεων εγγράφονται καθημερινά περίπου 35 αγωγές, εκ των οποίων κατά μέσο όρο δέκα με δέκα πέντε προλαβαίνουν να δικαστούν, με αποτέλεσμα οι υπόλοιπες να οδηγούνται σε αναβολή λόγω ωραρίου. Και βέβαια, ακόμα και εάν με κάποιο μαγικό και τελείως πρόχειρο τρόπο, προλάβαιναν να συζητηθούν όλες οι υποθέσεις του πινακίου, και πάλι θα ήταν εξαιρετικά δυσχερές για έναν δικαστή, που ανεβαίνει στην έδρα τέσσερεις φορές τον μήνα να εκδώσει αποφάσεις για έναν τόσο μεγάλο αριθμό υποθέσεων και οι αποφάσεις αυτές να είναι ορθές και νομικά τεκμηριωμένες.

Δεύτερο στοιχείο, για το οποίο μάλλον κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους Εθνοσωτήρες μας είναι το γεγονός, ότι οι δικαστικές αποφάσεις, δεν καταργούνται με διατάξεις νόμου, διότι στην αντίθετη περίπτωση, δεν θα υπήρχε δικαιοσύνη και ο νομοθέτης θα αποφάσιζε για τις δικαστικές διαφορές των πολιτών, πράγμα, που θα παραβίαζε το άρθρο 20 του Συντάγματος και το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ. Βλέπεται σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, οι δικαστικές αποφάσεις καταργούνται με άλλες δικαστικές αποφάσεις και αυτές με την σειρά τους υπόκεινται στον έλεγχο των ανώτερων δικαστηρίων. Η πρόβλεψη, ότι σε περίπτωση, που για τον οποιονδήποτε λόγο μια υπόθεση δεν εκδικαστεί μέχρι την 1-11-2013 παύει αυτοδικαίως η ισχύς της αποφάσεως των ασφαλιστικών μέτρων, είναι παντελώς αντίθετη προς το Σύνταγμα και την Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και πάνω απ’ όλα συνιστά παρέμβαση του νομοθέτη στο έργο της Δικαιοσύνης, η οποία εάν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη χώρα, έχει πρωτίστως ανάγκη από υποδομές, από προσλήψεις δικαστών και προσωπικού, από διασφάλιση του κύρους και της ανεξαρτησίας της και όχι από ωμές παρεμβάσεις στο έργο της κατά το δοκούν της εκάστου Κυβερνήσεως.

Γιατί μάλλον αυτό, που λησμονούν οι Κυβερνώντες αυτή την χώρα, είναι ότι εάν ο πολίτης χάσει την ελπίδα, ότι μπορεί να απευθυνθεί σε έναν ανεξάρτητο κριτή, όπως πρέπει να είναι η Δικαιοσύνη, τότε μοναδική διέξοδος στην αδικία, που αντιμετωπίζει θα είναι η βία, η αναρχία και το χάος. Και η κοινωνία μας, δυστυχώς, δεν απέχει πολύ από αυτό. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.

Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα Δικηγόρος – Εργατολόγος.