ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΓΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Το παρακάτω κείμενο έχει κατατεθεί από συνάδελφους, που δεν παρέλαβαν την έκθεση της αξιολόγησης, στις Διευθύνσεις Διοικητικών Υπηρεσιών.
Φυσικά αυτή είναι μια Νομική Άποψη.

ΔΗΛΩΣΗ ΑΡΝΗΣΗΣ ΠΑΡΑΛΑΒΗΣ ΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΓΓΡΑΦΟΥ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

O παρακάτω υπογράφων ( - ούσα ) – δηλών (-ούσα) ......................... 
υπάλληλος ..............................

Δ η λ ώ ν ω ότι αρνούμαι να παραλάβω οιοδήποτε έγγραφο που αφορά εκθέσεις αξιολόγησης 

όπως η διαδικασία αυτή καθορίζεται από τις διατάξεις των άρθρων 20 επόμ. του Ν. 4250/2014 

καθ’ όσον θεωρώ ότι με την πράξη μου αυτή παραβιάζω τις διατάξεις του Συντάγματος, 

τις διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, ειδικές παράλληλες διατάξεις νόμου 

περί αξιολόγησης που εξακολουθούν να ισχύουν καθώς και τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα. 

Δ η λ ώ ν ω ότι δεν επιθυμώ να παραβιάσω καμία από τις διατάξεις αυτές. Πιο συγκεκριμένα : 

 Α. Σχετικά με τις διατάξεις του Συντάγματος : 

1. Παραβίαση του άρθρου 2 παρ. 1 του Συντάγματος.

Σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος ορίζεται ότι : « 1. Ο σεβασμός 

και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας…»

Το άρθρο 2 παρ. 1 εντάσσεται στις βασικές διατάξεις του Συντάγματος και μάλιστα στο τμήμα 

που αναφέρεται στη μορφή του πολιτεύματος. Αποτελεί ρύθμιση που δεν υπόκειται σε αναθεώρηση,

κατ’ άρθρο 110 παρ. 1. Η αρχή της αξίας του ανθρώπου, με τη διάταξη του άρθρου 2 

του Συντάγματος έχει αναγορευθεί σε θεμελιώδη αρχή στο σύστημα αξιών της συνταγματικής 

τάξης. Η αναγόρευση της αξίας του ανθρώπου σε θεμελιώδη αρχή, βρίσκεται σε πλήρη 

αρμονία με το άρθρο 1 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 

κατά το οποίο η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη. Η αξιολόγηση όχι με βάση 

αντικειμενικά εκ των προτέρων θεσμοθετημένα κριτήρια, αλλά με πιεστικά κριτήρια ποσόστοσης 

παραβιάζει βάναυσα την προσωπικότητά μου και την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου και 

κατ’ ακολουθία την παραπάνω Συνταγματική θεμελιώδη διάταξη.

1. Παραβίαση του άρθρου 5 παρ. 1 και 2 του Συντάγματος.

Επειδή σύμφωνα με το άρθρο 5 του Συντάγματος ορίζεται ότι :  

1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητα του και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας, εφόσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το Σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη.

2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων…..»

Με την διάταξη αυτή η συμμετοχή στην οικονομική ζωή της χώρας ανάγεται σε δικαίωμα ατομικό και κατοχυρώνεται η οικονομική ελευθερία. Ειδική πλευρά της οικονομικής ελευθερίας είναι η ελευθερία της εργασίας, ως ατομικό δικαίωμα, δηλαδή το δικαίωμα καθενός να εργάζεται και να επιλέγει ελεύθερα το είδος, τον τόπο και το χρόνο της εργασίας του.(ΟλΑΠ 33/2002, ΑΠ 808/2010).

Η ποσόστοση κατά την αξιολόγηση ενός υπαλλήλου, περιορίζει το δικαίωμα εργασίας, αφού η αξιολόγηση με ποσόστοση καθιστά τον υπάλληλο « υποψήφιο προς απόλυση » και κατ’ ακολουθία προσβάλει το δικαίωμα εργασίας του, το οποίο και σέβομαι.

3. Παραβίαση του άρθρου 25 παρ. 1 του Συντάγματος ( Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας ) .

Από τη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, που κατοχυρώνεται στο άρθρο 25 παρ. 1 Συντ., συνάγεται ότι οι κάθε είδους περιορισμοί δικαιωμάτων οφείλουν να είναι πρόσφοροι και αναγκαίοι για την επίτευξη του επιδιωκόμενου από το νομοθέτη σκοπού δημοσίου συμφέροντος και να μην είναι δυσανάλογοι σε σχέση προς αυτόν.

Από τη θεμελιώδη αυτή επιταγή συνάγεται, ειδικότερα, ότι τα επιβαλλόμενα μέτρα οφείλουν : α ) να είναι πρόσφορα και με την έννοια της αποτελεσματικότητάς τους στην εξυπηρέτηση του επιδιωκόμενου σκοπού, β ) να είναι επαρκώς αιτιολογημένα, δηλαδή να αποδεικνύεται προσηκόντως η συνδρομή των προϋποθέσεων νόμιμου περιορισμού των δικαιωμάτων και γ ) να τηρούν δίκαιη ισορροπία ανάμεσα αφενός στις απαιτήσεις του δημοσίου συμφέροντος που δικαιολογούν τον περιορισμό του δικαιώματος και αφετέρου στο ίδιο το περιοριζόμενο δικαίωμα. Ενόψει των παραπάνω, όταν τίθεται σε σοβαρότατη αμφισβήτηση η αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων μέτρων (ποσόστοση κατά την αξιολόγηση), απαιτείται να είναι εμφανής και διαγνώσιμη η προσφορότητα και αναγκαιότητά τους, δηλαδή αν και σε ποιο βαθμό εξυπηρετείται ο επιδιωκόμενος δημόσιος σκοπός. Κατά συνέπεια ακόμη και αν γίνεται επίκληση σπουδαίου δημοσίου συμφέροντος για τη θέσπιση προτεινόμενων μέτρων, ωστόσο πρέπει να τεκμηριώνεται με τη δέουσα σαφήνεια και την παράθεση αναλυτικών στοιχείων ο λόγος για τον οποίο η συγκεκριμένη δέσμη μέτρων, όπως είναι η ποσόστοση επί της αξιολογήσεως, είναι η μόνη πρόσφορη καθώς και το ότι τα λαμβανόμενα μέτρα είναι αναγκαία, αλλά και τα μόνα ικανά και πρόσφορα για τον επιδιωκόμενο σκοπό, τηρουμένων και των αρχών της ισότητας και αναλογικότητας. Όμως η « δέσμη μέτρων » σχετικών με την αξιολόγηση, πρωτίστως παραβιάζεται από την ίδια τη διάταξη του άρθρου 20 του Ν. 4250/2014 παρ. 7 όπου η ποσόστοση των αρίστων ανέρχεται στο 70%, χωρίς επαρκή αιτιολόγηση. Περαιτέρω δεν δικαιολογείται καν αν η προτεινόμενη ποσόστοση κατά την αξιολόγηση των υπαλλήλων εξυπηρετεί κάποιο δημόσιο σκοπό.

Με τα δεδομένα αυτά, εφ’ όσον δηλαδή ελλείπει η ανωτέρω αναγκαία τεκμηρίωση, δεν αποδεικνύεται προσηκόντως η συνδρομή των προϋποθέσεων νόμιμου περιορισμού των δικαιωμάτων αξιολόγησης, όπως άλλωστε και η έκθεση του επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής επισημαίνει.

Β. Σχετικά με τις διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα : 

1. Παραβίαση του άρθρου 1 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα

Το άρθρο 1 αναφέρεται στις αρχές με τις οποίες διέπεται ο Κώδικα.

Σύμφωνα με το άρθρο 1 ορίζεται ότι : « Αρχές του Υπαλληλικού Κώδικα. Σκοπός του παρόντος Κώδικα είναι η καθιέρωση ενιαίων και ομοιόμορφων κανόνων που διέπουν την πρόσληψη και την υπηρεσιακή κατάσταση των πολιτικών διοικητικών υπαλλήλων, σύμφωνα ιδίως με τις αρχές της ισότητας, της αξιοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης και την ανάγκη διασφάλισης της μέγιστης δυνατής απόδοσης κατά την εργασία τους » Οι διατάξεις του Ν. 4250/2014 άρθρα 20 επόμ. περί ποσόστοσης στην αξιολόγηση του προσωπικού που υπάγεται στις διατάξεις του, είναι αντίθετες με τις ως άνω διακηρυγμένες αρχές, οι οποίες κατάφορα παραβιάζονται, αφού είναι αντίθετες με το υπαλληλικό μου καθήκον, το οποίο και δηλώνω ότι τηρώ και δεν επιθυμώ να παραβιάσω.

2. Παραβίαση του άρθρου 107 περ. β, γ, στ, ζ, του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα

Το άρθρο 107 αναφέρεται στα πειθαρχικά αδικήματα. Ειδικότερα με το άρθρο αυτό ως πειθαρχικό αδίκημα ορίζεται ότι : 1….α…β )κάθε παράβαση υπαλληλικού καθήκοντος που προσδιορίζεται από τις υποχρεώσεις που επιβάλλουν στον υπάλληλο οι κείμενες διατάξεις, εντολές και οδηγίες. Το υπαλληλικό καθήκον σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλει στον υπάλληλο πράξη ή παράλειψη που να αντίκειται προς τις διατάξεις του Συντάγματος και των νόμων, υπό τις προϋποθέσεις του άρθρου 25 του παρόντος. γ ) η παράβαση καθήκοντος κατά τον Ποινικό Κώδικα ή άλλους ειδικούς ποινικούς νόμους….δ )…ε )…στ ) η παράβαση της αρχής της αμεροληψίας,

ζ ) η παραβίαση της αρχής της ισότητας των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία που ενσωμάτωσε την Οδηγία 2006/54/ΕΚ στην ελληνική έννομη τάξη.

Οι διατάξεις των άρθρων 20 επομ. του Ν. 4250/2014 με ωθούν στην διάπραξη των ως άνω πειθαρχικών αδικημάτων, τα οποία προφανώς δεν επιθυμώ να διαπράξω. Δηλώνω ότι η πράξη μου αυτή δεν αποτελεί απείθεια και μάλιστα σοβαρή, αφού η ενέργειά μου αυτή είναι σύμφωνη με το Σύνταγμα και τις διατάξεις του ως άνω νόμου.

3. Παραβίαση του άρθρου 25 του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα

Το άρθρο 25 του Κώδικα αναφέρεται στην νομιμότητα υπηρεσιακών ενεργειών του υπαλλήλου. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή ορίζεται ότι « 1. Ο υπάλληλος είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση των καθηκόντων του και τη νομιμότητα των υπηρεσιακών του ενεργειών. 2. Ο υπάλληλος οφείλει να υπακούει στις διαταγές των προϊσταμένων του. Όταν όμως εκτελεί διαταγή, την οποία θεωρεί παράνομη, οφείλει, πριν την εκτέλεση, να αναφέρει εγγράφως την αντίθετη γνώμη του και να εκτελέσει τη διαταγή χωρίς υπαίτια καθυστέρηση. Η διαταγή δεν προσκτάται νομιμότητα εκ του ότι ο υπάλληλος οφείλει να υπακούσει σε αυτήν. 3. Αν η διαταγή είναι προδήλως αντισυνταγματική ή παράνομη, ο υπάλληλος οφείλει να μην την εκτελέσει και να το αναφέρει χωρίς αναβολή….4. Αν ο υπάλληλος έχει αντίθετη γνώμη για εντελλόμενη ενέργεια, για την οποία είναι αναγκαία η προσυπογραφή ή η θεώρηση του, οφείλει να τη διατυπώσει εγγράφως για να απαλλαγεί από την ευθύνη. Εάν παραλείπει την προσυπογραφή ή θεώρηση, θεωρείται ότι προσυπέγραψε ή θεώρησε. 5…6…». Εν προκειμένω και μετά από τα παραπάνω και έχοντας υπ’οψιν τις παραπάνω διατάξεις του Συντάγματος και των νόμων, θεωρώ ότι κάθε έκθεση αξιολόγησης με ποσόστοση είναι « προδήλως αντισυνταγματική και παράνομη » και για τον λόγο αυτό αρνούμαι να παραλάβω οιοδήποτε σχετικό έγγραφο. Είναι προφανές ότι όταν ο υπάλληλος σύμφωνα με την ως άνω διάταξη μπορεί να αρνηθεί « προσυπογραφή ή η θεώρηση » που θεωρεί « προδήλως αντισυνταγματική και παράνομη » πολύ περισσότερο μπορεί να αρνηθεί σύνταξη οιουδήποτε εγγράφου το οποίο θεωρεί « προδήλως αντισυνταγματικό και παράνομο ».

Γ. Σχετικά με ειδικές διατάξεις που εξακολουθούν να ισχύουν

1. Παραβίαση του άρθρου 17 του Π.Δ. 318/1992 « Αξιολόγηση των ουσιαστικών προσόντων του προσωπικού των δημοσίων υπηρεσιών - πλην των εκπαιδευτικών λειτουργών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης - και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου ».

Το άρθρο 17 του ως άνω Π.Δ. εξακολουθεί να ισχύει και μετά την αντικατάσταση διατάξεών του, με τα άρθρα 20 επόμ. του Ν. 4250/2014 και μάλιστα ισχύει παράλληλα.

Η διάταξη του άρθρου 17 αναφέρεται στην αμεροληψία κατά την αξιολόγηση. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή ορίζεται ότι : « 1. Ο αξιολογητής βαθμολογεί αντικειμενικά, εκθέτοντας με ευσυνειδησία και αίσθημα ευθύνης τη δίκαιη γνώμη του για τον υπάλληλο.

2. Η βαθμολογία του αξιολογητή πρέπει να απορρέει από γεγονότα αντικειμενικώς  ακριβή και όχι από απλές υπόνοιες, ανεύθυνες εισηγήσεις, σχόλια ή πληροφορίες   ούτε μεμονωμένα και τυχαία περιστατικά. ». Όταν όμως το δίκαιο του άρθρου 17 του ως άνω Π.Δ. απαιτεί αντικειμενική αξιολόγηση με αίσθημα ευθύνης και δίκαιη γνώμη, είναι προφανές ότι οι ουσιαστικές αυτές αρχές δεν μπορούν να εφαρμοσθούν, όταν για την αξιολόγηση πρέπει υποχρεωτικά να εφαρμοσθεί η ποσόστοση και όχι δίκαιη κρίση με άξονα τις ως άνω αρχές που ο νόμος επιτάσσει.

Δ. Σχετικά με τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα

1. Παραβίαση του άρθρου 242 του Ποινικού Κώδικα

Το άρθρο 242 Π.Κ. αναφέρεται σε κάθε ψευδή βεβαίωση, νόθευση κ.λπ. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή « 1. Υπάλληλος που στα καθήκοντά του ανάγεται η έκδοση ή σύνταξη  ορισμένων  δημοσίων  εγγράφων,  αν  σε  τέτοια   έγγραφα  βεβαιώνει με  πρόθεση ψευδώς περιστατικό  που  μπορεί  να  έχει  έννομες  συνέπειες,  τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους….» Οι διατάξεις των άρθρων 20 επομ., του Ν. 4250/2014 με ωθούν να πραγματοποιήσω αξιολόγηση με ποσόστοση και κατ’ ακολουθία επειδή αυτό δεν είναι δυνατόν, με ωθούν να προβώ σε σύνταξη δημοσίου εγγράφου όπου θα βεβαιώνεται κάτι ψευδώς. Είναι προφανές ότι αν με αντικειμενικά κριτήρια η αξιολόγηση είτε υπερβαίνει την ποσόστοση, είτε λόγω ποσόστοσης η βαθμολογία είναι μικρότερη, τότε ο αξιολογητής ωθείται σε διάπραξη ποινικού αδικήματος και ο αξιολογούμενος παραλαμβάνει ψευδή βεβαίωση, όπως είναι η αξιολόγησή του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και έχοντας υπ’ όψιν και την έκθεση του Επιστημονικού Συμβουλίου της Βουλής, δηλώνω ότι αρνούμαι να παραλάβω οιοδήποτε έγγραφο που αφορά τη διάταξη του άρθρου 20 επόμ. του Ν. 4250/2014.

Δηλώνω ότι επιθυμώ κάθε αξιολόγηση, βάσει σαφών προσδιοριζόμενων εκ των προτέρων κριτηρίων.

Ο Η Δηλών - Δηλούσα